Zasiedzenie to jedna z form nabycia własności nieruchomości, która odbywa się w sposób odmienny od tradycyjnych transakcji kupna-sprzedaży. Proces ten polega na nabyciu prawa własności przez osobę, która przez określony czas nieprzerwanie i jawnie korzysta z nieruchomości, jakby była jej właścicielem, mimo że formalnie nim nie jest. Jest to mechanizm prawny, który pozwala uporządkować stan własności nieruchomości, szczególnie w sytuacjach, gdy rzeczywisty właściciel nie wykazuje zainteresowania swoim mieniem.
Warunki zasiedzenia
Aby doszło do zasiedzenia, muszą być spełnione określone warunki. Przede wszystkim osoba, która chce nabyć nieruchomość przez zasiedzenie, musi ją użytkować w sposób nieprzerwany przez ustawowo określony czas. W polskim prawie są to odpowiednio 20 lat, jeśli korzysta z niej w dobrej wierze, oraz 30 lat, jeśli w złej wierze. Dobra wiara oznacza, że użytkownik nieruchomości wierzy, że ma do niej prawo. Zła wiara to sytuacja, w której użytkownik wie, że nie jest właścicielem, ale mimo to korzysta z nieruchomości.
Procedura i skutki zasiedzenia
Proces zasiedzenia nie odbywa się automatycznie. Aby nabycie własności zostało uznane przez prawo, konieczne jest złożenie odpowiedniego wniosku do sądu, który oceni, czy wszystkie warunki zasiedzenia zostały spełnione. Po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku sąd wydaje orzeczenie o nabyciu własności przez zasiedzenie, co jest podstawą do wpisu nowego właściciela do księgi wieczystej nieruchomości. Zasiedzenie ma poważne skutki prawne, gdyż prowadzi do zmiany właściciela nieruchomości bez konieczności zawierania umowy kupna-sprzedaży, co może mieć wpływ na prawa osób trzecich, w tym dotychczasowych właścicieli.
